SOWA OPAC : Biblioteka Publiczna w Zielonkach

60893

Książka

W koszyku

oceń

Don Juan raz jeszcze / Andrzej Bart. - Kraków : Wydawnictwo Literackie, 2007. - 342 s. ; 20 cm.

Autor

Bart Andrzej (1947- ).

Temat

Powieść polska

Don Juan raz jeszcze to brawurowo napisana przez Andrzeja Barta reinterpretacja legendy uwodziciela Don Juana, spleciona z makabryczną historią miłości królowej Joanny Kastylijskiej do trupa króla Filipa Pięknego. Tłem tej opowieści są hiszpańskie dukty, zamki i klasztory, tawerny pełne rzezimieszków, miejsca przeklęte, sale tortur, ale jest też biblioteka godna tej z Imienia róży, a także pracownia alchemiczna gdzie pod bokiem inkwizycyjnego terroru, bujnie rozkwita herezja i wiedza tajemna. Rzecz dzieje się na początku XVI w. - obłąkana po śmierci męża królowa wozi miesiącami ciało zmarłego małżonka po Hiszpanii. Don Juan, sprowadzony z klasztoru, gdzie schronił się po rozpustnym życiu, ma za zadanie skłonić Joann do zakończenia podróży. Opowieść obfituje w nagłe zmiany akcji, wymyślne intrygi, pomysłowe pojedynki, grozę, rodem z gotyckiej powieści, a także mistrzowskie dysputy teologiczne i cięte dialogi. Całość doprawiona szczyptą ironii i dużą porcją inteligentnego humoru. Don Juan raz jeszcze Andrzeja Barta to prawdziwa uczta dla miłośników postmodernistycznej powieści przygodowej od Umberto Eco, przez Dona Browna, aż do Pereza - Reverte.

zob. w.bibliotece.pl

Status dostępności:

Wypożyczalnia w Przybysławicach

Są egzemplarze dostępne do wypożyczenia: sygn. 821.162.1-3 (1 egz.)

Recenzje:

W połowie grudnia 1506 roku z klasztoru Miraflores w hiszpańskiej Kastylii wyruszył kondukt z ciałem króla Filipa I Pięknego. Mimo iż zmarł on 25 września, jego żona Joanna rozkazała wydobyć zwłoki z prowizorycznego grobowca i ruszyła do Grenady, zatrzymując się w kościołach i klasztorach. Zazdrosna wdowa zakazała kobietom udziału w orszaku, nawet zakonnice nie mogły zbliżać się do trumny. Rozmawiała z trupem i tuliła go do siebie. (...) Zyskała przydomek Joanna Szalona.
Taki jest kontekst historyczny powieści Andrzeja Barta, cała reszta to już zmyślenie autora. Zanim więc czytelnik „dołączy” do konduktu, będzie miał okazję „uczestniczyć” w swoistym castingu zorganizowanym przez Tajną Radę Sześciu w Watykanie. Ma on wyłonić spośród mnichów kandydata, który odwiódłby Joannę Kastylijską od pomysłu dalszej wędrówki z trupem męża. Zwycięzcą okaże się Juan de Valesco pokutujący w klasztorze za swe grzeszne życie. Czy powiedzie się jego ostatnia misja? Tego nie mogę zdradzić. Jest wszak w powieści ktoś, kto nieustannie kieruje czytelnikiem. To narrator, „panoszący się” niesamowicie, znający nawet fakty, których nie ma w książce. Wie, jakie są losy bohaterów, teraz i potem, podaje źródła, gdzie o nich pisano. Jednocześnie sam zdaje dokładnie sprawę ze swojego udziału w tworzeniu fabuły. Sporadycznie przyznaje się do niewiedzy, „nie chcąc rozbudzać niepotrzebnej nadziei na wszechwiedzę”. Można odnieść wrażenie, że bawi się z czytelnikiem, tryska humorem, ironicznie i dowcipnie relacjonuje zdarzenia z początku XVI wieku.
A w orszaku Joanny Kastylijskiej sporo się dzieje. Dołącza do niego specjalny wysłannik papieża Diego Herrera z don Juanem, urodziwa Maria, córka margrabiego Gonsalvo, w przebraniu męskim. Jest tam już Woodward, poseł Henryka, króla Anglii zainteresowanego małżeństwem z królową Kastylii. Są inkwizytorzy: Quint, Barrionuevo i sam Generalny Inkwizytor Diego de Deza. Ten ostatni będzie bohaterem niesamowitej sceny w Białych Lochach, gdzie sądu nad nim podejmie się gospodarz zamku Gaspar Le Ferron, barwna i wyrazista postać.
Naprawdę trudno oderwać się od czytania, powieść fascynuje, oczarowuje i uwodzi. Liczne rozmowy przy stole intrygują, pozwalając śledzić zabiegi dyplomatycznebohaterów mających różne interesy w swej misji towarzyszenia królowej. Oprócz rozmów przy stole toczą się dyskusje na uboczu, spory w sprawach dotyczących roli Kościoła, papieża, poczynań inkwizytorów. Wiele z nich brzmi aktualnie, mimo że akcja powieści osadzona jest przecież w XVI wieku.
Przeplatają się wątki: polityczny, sensacyjny, miłosny, a nawet kryminalny. Mamy więc morderstwo, pojedynek, wielką miłość, pracownię alchemika Prelatusa i zaawansowane prace nad eliksirem życia.
Narrator ostrzega przed pechowym trzynastym rozdziałem, a w czternastym, kończąc powieść, chyba sobie trochę żartuje z czytelnika, a może i kpi z niego. Jest to oczywiście sympatyczne „mrugnięcie okiem” w stronę tych, którzy „wyruszyli” z orszakiem Joanny Kastylijskiej. Zapewniam, że naprawdę warto przeczytać powieść „Don Juan raz jeszcze”, a potem sięgnąć po „Rewers”, „Fabrykę muchołapek” czy „Rien ne va plus”.